از قضا مجنون ز تب شد ناتوان

                      فصد فرمودی طبیب مهربان

آمد آن فصاد و پهلویش نشست  

                      نشتری بگرفت و بازویش ببست

گفت مجنون با دو چشم خون چکان      

                      برکدامین رگ زنی تیغ ای فلان

گفت: "این رگ"، گفت: از لیلی پر است         

                      این رگم پرگوهر است و پر در است

تیغ برلیلی کجا باشد روا         

                       جان مجنون باد لیلی را فدا

گفت فصاد : آن رگ دیگر زنم  

                        جانت از رنج و عنا فارغ کنم

گفت آن هم جای لیلای من است

                        منزل آن سرو بالای من است

"می گشایم" گفت : "زآن دست دگر"    

                         گفت لیلی را در آن باشد مقر

دارد اندر هر رگم لیلی مقام     

                         هر بن مویم بود او را کنام

من چه گویم رگ چه و پی چیست آن

                           سر چه و جان چیست مجنون کیست آن

من خود ای فصاد مجنون نیستم          

                           هرچه هستم من نیم ، لیلی استم

از تن من رگ چو بگشایی زتیغ

                            تیغ تو بر لیلی آید بی دریغ

گو تن من خسته و رنجور باد

                            چشم بد از روی لیلی دور باد

گو بسوز از تاب و تب ای جان من

                            تب مبادا برتن جانان من

گر من و صد همچو من گردد هلاک     

                            چونکه لیلی را بقا باشد چه باک

من اگر مردم از این ضیق النفس        

                           گو سر لیلی سلامت باش و بس

ساختم من جان خود قربان او   

                          جان صد مجنون فدای جان او