شبنم نیست

خیسی روی گونه هایم

اشکی است که در فراقت ریخته ام

و تو

بی رحمانه

می نگری

اما

هیچ نمی گویی

چشمانت به دنبال راهی دیگر است

به دنبال عشقی نو

نمی دانم

به دنبال هر چیزی که مرا نابود سازد.  

سراب- پاییز87

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

موهات را ببند دلم را تکان نده

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن

من در کنار توست اگر چشم وا کنی

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن

امشب برای ماندنمان استخاره کن

اما به آیه های بدش اعتنا نکن....

یک عاشقانه زیبا

 همین گناه تو بود؛ ایستاده پر زدنت

هراس داشت زمین از پرنده‌تر شدنت

به کوه می‌برمت تا مگر چو ابراهیم

بیافرینمت از روی پاره‌های تنت

ولی چه فایده وقتی به سنت دیرین

غریب‌کش شده‌ای لای پرچم وطنت

به خاک می سپرم تا در آخرین لحظات

یواش دست نهد بر جراحت بدنت

شبانه آمده‌اند و لباس دوخته‌اند

عروس‌های جهان از سپیدی کفنت

که عطر خاطره‌های تو را بیفشانند

اگر به رقص درآیند مثل پیرهنت

به عشوه بر لبشان نام توست؛ پاشو ببین

که یکصدا همه نی می‌زنند با دهنت

دلم دچار خزان شده!!

دردم را به که گویم؟ خواستم با نسیم بگویم سرگرم چمن بود.خواستم بنشینم کنار دریا سر صحبت را باز کنم با ساحل غرق گفتگو بود پیچک ناز میکرد بر سپیداری که بر تنه اش پیچیده بود.خواستم با او بگویم اما درخلوت صدای غریبه ای راشنیدم .درد خود را نگاه خواهم داشت شاید این سوختن بهتر از ان افروختن باشد.

دلم تا شاخه ای غم در خودش کاشت

 ترک های عمیقی باز برداشت

چه می شد چون تمام مردم شهر

شب تنهایی من مونسی داشت

هیچ کس اشکی برای ما نریخت 

 هر که با ما بود از ما می گریخت 

چند روزی است حالم دیدنی است

حال من از این وان پرسیدنی است

 گاه برروی زمین زل می زنم  

 گاه برحافظ تفال می زنم 

که دلی دارم شکسته تر از سکوت

شکسته از درد،

             شکسته از زخم،

                           شکسته از عشق،

شکسته از گناه،

               شکسته از تنهایی

بر خواهم داشت این تکه های تنهایی را

و لباسی خواهم دوخت سپید از این همه سیاهی

 برای خودم توشه ای خواهم ساخت پر از محنت و رنج